De dieren op de wereld hebben nauwelijks een stem. Velen van ons horen niet wat het dier te vertellen heeft. Nu is het zo, dat zij weldegelijk een hoop te vertellen hebben. De stem die in hun zit, wordt gebruikt op een frequentie die niet voor iedereen hoorbaar is. Nu is het zo dat mens en dier enkel willen ervaren. Onze dieren zijn niks minder dan wij mensen en hebben net zoveel vrije wil als dat wij dit ervaren. We zijn als mens geneigd om onze dieren in hokjes te stoppen en bandjes om te doen, echter het wil enkel ervaren hoe het is om op aarde voort te bewegen. Nu horen onze dieren die op ons pad komen bij onze blauwdruk. Zij zijn hier o.a. om ons weer aan ons levensdoel te herinneren.
Onze dieren zijn de afgesproken zielen die hun taak op zich hebben genomen. Met de jaren zijn de dieren een ondergeschoven kindje en hebben zij zich moeten schikken aan ons bestaan en moeten dienen zoals wij wensten. Wij als mens zijn nauw verbonden en hebben diep liefde voor ze. Wanneer het dier praat vanuit de stem die we kunnen horen, is dit niet altijd vertaalbaar voor het menselijk oor. Nu kan ik de dieren horen vanuit een hoorbare frequentie.